نویسنده: محمد کریمی (تحلیلگر ورزشی)
ورزشگاه خولیو مارتینز پرادانوس، ورزشگاه ملی کشور شیلی است که در سال ۱۹۶۲ میزبان فینال جام جهانی بوده است. اما بعدها از آن استفاده‌هایی می‌شد که به هیچ ذهنی خطور نمی‌کرد.
پس از انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۹۷۰، سالوادور آلِنده رئیس جمهور شیلی شد. اتفاقی که به مذاق رئیس جمهور آمریکا، ریچارد نیکسون خوش نیامد چون نمی‌خواست کشور کمونیست دیگری در منطقه به قدرت برسد و فکر نابودی دولت شیلی را در سر می‌پروراند. در سال ۱۹۷۳، ژنرال آگوستو پینوشه، دیکتاتور مورد حمایت آمریکا و نظامیانش به کاخ ریاست جمهوری حمله کردند و آلنده را به قتل رساندند. به این ترتیب پینوشه سکان قدرت را بر دست گرفت تا برگی سیاه در دفتر تاریخ شیلی نوشته شود.
مدتی بعد از کودتا، ۱۱ هزار نفر دستگیر و به ورزشگاه خولیو مارتینز منتقل شدند. ورزشگاه ملی به شکنجه‌گاه و زندان تبدیل شده بود. نظامیان پینوشه آن‌چنان رفتار بی‌رحمانه‌ای داشتند که بازماندگان این وحشی‌گری، از گفتن وقایع آن شرم دارند. بسیاری از مردمانی که روزی برای دیدن بازی‌های تیم ملی کشورشان به این ورزشگاه می‌آمدند حالا به‌عنوان زندانی در آن‌جا اسیر نظامیان شده‌اند.
اما همین فوتبال بود که باعث شد پینوشه زندان را تعطیل کند. در سال ۱۹۷۳، تیم ملی شیلی باید در چارچوب مسابقات مقدماتی جام جهانی به مصاف اتحاد جماهیر شوروی می‌رفت. اتفاقی که منجر به تعطیلی موقت زندان شد. بازیکنان شوروی اما حاضر به بازی در زمین خون‌آلود نبودند.
فیفا برای بررسی بیشتر بازرسانی را به این ورزشگاه ۴۸ هزار نفری فرستاد. آن روز بسیاری از زندانیان به رختکن‌های پایین استادیوم منتقل شدند و به زور اسلحه ساکت ماندند. یکی از زندانیان به نام رنه کاسترو می‌گوید که "می‌خواستیم فریاد بزنیم و بگوییم که ما اینجاییم ولی به نظر می‌رسید فقط چمن برای بازرسان مهم است."
قسمتی از نیمکت‌های ضلع شمالی که محل ورود زندانیان به ورزشگاه بود، پس از بازسازی همچنان دست‌نخورده باقی مانده است و کسی روی آن‌ها نمی‌نشیند. در بالای این جایگاه نوشته شده:«یک ملت بدون حافظه، ملتی بدون آینده است.»
